جز تو کـسی ز حالِ زارم خـبر ندارد            چون من کسی برای تو دردسر ندارد
جز تو کسی به رویم در وا نکرده هرشب            جز خـانۀ تو جایی این دربه در ندارد

از بسکه مهـربانی بخـشیده شد خطایم            از جانب تو یک بار، جرمم تشر ندارد

خـسران زده منـم که آنقـدر در گـناهم            مثـلِ گـذشـته ذکـرت در من اثر ندارد
تا در مـیانِ سـیـنه مـهـرِ حـسیـن باشد            جز در حسیـنیه، دل، جایی گذر ندارد
از این مسیـر پایت بیـرون نمانده باشد            جز این برای نوکر چیزی خطر ندارد
خوشبخت آن کسی که گریه کنِ حسین است            بدبخـت آنکه اینجـا چـشـمانِ تر نـدارد
تا زنـده‌ام دو چـشمـم بـگـذار تـر بماند            آن چشمه‌ای که خشکید دیگر ثمر ندارد
یا رب به حقّ عباس، باب الحسینِ عالم            ما را ببـر حـرم دل طاقـت دگر ندارد
در روضۀ ابالفضل یابن الحسن می‌آید            جا و مکـان ندارد، شام و سحـر ندارد
اهلِ حرم کـنارش آسوده خاطر هستند            وقتی که باشد عباس کَس که جگر ندارد
در قامتِ وجودش انگار علی جوان شد            جانم به این پـسر که کم از پـدر ندارد
تا لحـظـه‌های آخر می‌گـفت با سکـینه            شـرمـنده مـشکِ سـقـا آبـی اگر نـدارد
با رأسِ او چه کرده ضرب عمودِ آهن            چـیزی نـمانـده باقی، انگـار سر ندارد
در عـلـقـمـه کـنارش تا مـادرش نـیـاید            سـقـای فـاطمه سـر از خـاک بر ندارد
بـاید چه گفـت حالا با مـادرِ ابالـفـضل            ام البنـین از این پس دیگر پـسر ندارد